Ο κοσμος του «word»… Ο δικος μου κοσμος…εδώ οπου μπορω να εκφραζομαι, να μιλαω και ν αναλυω τα πραγματα με τον δικο μου τροπο, χωρις να σκεπτομαι ότι τα λεγομενα μου μπορει να πληγωσουν η ν ανησυχησουν η να ταραξουν καποιον…για τον πολύ απλο λογο ότι τα παντα εδώ είναι μεταξυ εμου κι εμου!!! Εδώ μπορω να κανω «βουτια» στα πιο μυχια συναισθηματα μου…στις πιο καλα κρυμμενες σκεψεις που σουλατσαρουν στο πισω μερος του κεφαλιου κι αρνουνται επιμονα να περασουν στην σφαιρα του συνειδητου… Εδώ μπορω να πω τα παντα χωρις να φοβαμαι πως θα πεσω θυμα κακοπροαιρετης κριτικης από ανθρωπους που δεν κανουν τιποτα άλλο από το να κρινουν χωρις να ριχνουν βλεμμα στο εγω τους…κι εγω το κανω καμμια φορα…είναι τοσο ευκολο να κρινεις τους αλλους κι όχι τον ευαυτο σου, αλλωστε!!! Ολοι το χουμε κανει κατά καιρους…όμως η κριτικη με καννιβαλιστικες διαθεσεις γινεται ολο και πιο πολύ της μοδας! Κερδιζει εδαφος, κερδιζει ανθρωπους, κερδιζει ψυχες… και χανουμε ολοι εμεις οι απεναντι του…Ας το ληξω…δεν θελω να γινει αυτό το γραπτο «ένα ακομη γραφειο παραπονων»…όχι ότι δεν εχω παραπονα πλεον, αλλα δεν νοιωθω πια τοσο εντονη την αναγκη να παραπονεθω οσο εχω αναγκη ν αναλυσω, να καταλαβω…να κατακτησω ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ…Ποιανου την αληθεια? Την δικη μου, την δικη σας, του κοσμου ολου…αλλωστε η αληθεια μια είναι!!! Μα αληθεια δεν βρισκω…αντιθετα…ολο κι ανακαλυπτω περισσοτερα ψεμματα…περισσοτερη υποκρισια…τα παντα εχουν γινει μια μεγαλη σκηνη που μεσα της παιζουν τον ρολο τους οι παντες χωρις να ενδιαφερονται αν ο ρολος είναι συναφης του γενικου εργου που παιζεται…Καμμια εγνοια…ο καθενας παιζει ότι τον βολευει, όπως τον βολευει….αν εχει νοημα η όχι ΟΥΔΟΛΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ…Εφ οσον παιζει είναι όλα οκ….22/5/2010 ∕ 28/11/2010 σημερα πηγα να δω τον φιλο τον Δημητρη στην πολυκλινικη…πραγμα που μετανοιωσα εκ των υστερων… εν μεσω επισκεψης εκανε μια σοβαρη αιμοπτυση κι εμενα μ επιασε σοβαρη ταραχη…εβλεπα τον θανατο γι άλλη μια φορα μπροστα μου…να με χλευαζει και να με γιουχαιζει! Τι ψευδαισθηση μεγαλη η ζωη μας…τι νομιζουμε ότι ειμαστε? Ότι και να νομιζουμε, παντως, η αληθεια είναι ότι δεν ειμαστε τι πο τα απολυτως!!! Αναδυουν από τα χωματινα μονοπατια μορφες για να καταρευσουν λιγο πιο κατω κ να ξανα αναδυθουν πιο περα και να ξανακαταρευσουν ακομη μακρυτερα… το ταξιδι να συνεχιζεται….το ταξιδι είναι που δεν τελειωνει…εμεις τελειωνουμε…αναλωνομαστε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου